We hebben het allemaal wel eens iemand zoiets horen zeggen: ‘Sorry hoor, maar mijn Dennis houdt écht niet van boeken en lezen.’ Tja, dat kan natuurlijk. Maar dan mag Dennis niet van lachen houden. Anders zou Dennis Agent en boef of De Ninja’s van de overkant namelijk wél leuk vinden. Dennis moet een broertje dood hebben aan mooie verhalen. Want alleen in dat geval vindt hij Spinder of Met je hoofd boven water niets aan. Spanning en avontuur vallen ook af. Want alleen dan reageert Dennis gapend en ongeïnteresseerd op de verhalen in Raveleijn. Dennis heeft natuurlijk geen troost nodig, anders zou het Achtste-groepers huilen niet mooi vinden. Dennis heeft absoluut niets met sport. Want alleen dan kan hij een hekel hebben aan Kampioen van Corien Oranje. Natuurlijk heeft hij ook geen enkele interesse in dieren. Wolven, ijsberen, poolhazen: allemaal stom, net als de andere hoofdrolspelers in Winterdieren. Geschiedenis? Niets aan. Weg met Lang geleden. Techniek, verliefdheid, vulkanen, dinosaurussen, ruimtevaart, muziek, misdaad, allemaal totáál oninteressant natuurlijk. Poëzie? Whaha! Genoeg gelachen. Bij geen enkel gedicht uit Opa laat zijn tenen zien mag er ook maar één mondhoek bij Dennis omhoog gaan. Alles met woorden moet weg. En alles wat mooie tekeningen bevat natuurlijk ook. Anders komt hij misschien bij de prentenboeken van Charlotte Dematons uit.
Arme ouders van Dennis. Je kunt ze alleen maar sterkte wensen met hun totaal ongeïnteresseerde kind. Hoe heeft het toch zover kunnen komen? Zit het in de genen? Of in de opvoeding?
(Deze tekst schreef ik eerder voor de Kinderboekengids van de CPNB)
